Του Στέλιου Συρμόγλου
Και τι δεν ακούσαμε τις τελευταίες μέρες με αφορμή την επίμαχη παράσταση του Corpus Christi…Ακούσαμε περί “σκοταδισμού” και “στραγγαλισμού” της ελεύθερης έκφρασης της Τέχνης μέχρι και για “κίνδυνο” των δημοκρατικών θεσμών από τις ακραίες εκδηλώσεις των…σκοτεινών δυνάμεων της επάρατης Χρυσής Αυγής και παρόμοιες πομφόλυγες, που καταδείχνουν την τρομερή σύγχυση που κυριαρχεί στον καθορισμό του εννοιολογικού περιεχομένου πολλών χαρακτηρισμών της κοινωνικής μας ζωής.
Ποιός παραγματικά εχέφρων άνθρωπος ασχολείται με τις υπερβολές περί…σκοταδισμού και περιορισμού της ελεύθερης έκφρασης στην Τέχνη ή ποιός δημοκρατικός νούς θεωρεί ότι οι εν πολλοίς γελοίες αντιδράσεις των θερμοκέφαλων της Χρυσής Αυγής, θα επηρεάσουν τις κοινωνικές δομές αυτού του τόπου. Πρόκειται για αστειότητες και για γελοιοποίηση της πραγματικότητας, που έχει να κάνει μόνο με όσα επιχειρούνται εναντίον του λαού, ερήμην του λαού!
Στημένες εντάσεις, μεθοδευμένες τάσεις και ανόητες ενστάσεις, που καταδείχνουν ότι καλά “δουλεύουν” και εκμεταλλεύονται οι προπαγανδιστές του αποπροσανατολισμού των πολιτών από την αδυσώπητη πραγματικότητα. Όλοι αυτοί οι προπαγανδιστές των πολιτικών συμφερόντων δεν ενοχλούνται από τις λογικές αντιφάσεις, ούτε από τα απίθανα ψεύδη, γιατί απευθύνονται στο συναίσθημα και ποτέ στη λογική. Προσπαθούν να διαμορφώσουν πεποιθήσεις με τη βοήθεια ψυχολογικών τεχνασμάτων κι όχι με λογικά επιχείρηματα. Και ως…σύγχρονοι γελωτοποιοί προσφέρουν θέαμα στον λαό, για να αποφύγουν να του δώσουν άρτο!
Οι ιδέες και οι αντιλήψεις της εξουσιαστικής προπαγάνδας παρουσιάζονται πάντοτε ως προοδευτικές. Αυτή η μανία των τελευταίων δεκαετιών περί προοδευτισμού έγινε σχιζοφρένεια πολιτική και κοινωνική, γιατί ακριβώς έχασε το μύθο της λογικής αιτιολογίας. Και δεν είναι μόνο ο πρόσφατος εκτροχιασμός της …προοδευτικότητας με το συγκεκριμένο θεατρικό έργο, που μόνο από αισθητική δεν μπορεί να χαρακτηριστεί, για να μην αναφερθώ στον…εξευτελισμό της χριστιανικής πίστης, είναι γενικότερα η τερατώδης μορφή της προοδευτικότητας που βιώνουμε. Φτάσαμε να επιμένουμε για χρόνια σοσιαλιστικά, χωρίς σοσιαλισμό. Ακόμα και θρησκευτικά χωρίς θρησκεία…Και αναφέρομαι στους πολιτικούς της υποκριτικής ευλάβειας! Η λεγόμενη “προοδευτικότητα”, που τη μονοπωλούσε η Αριστερά, έμεινε άστεγη. ‘Οπότε οι “προοδευτικοί” στο χώρο του ξεπερασμένου βερμπαλισμού, έπρεπε ν’ αντιμετωπίσουν την πράξη. Η ιδιότυπη ελληνική κοινωνία περιέπεσε στην απόλυτη σύγχυση… Σ’ ένα κενό μεταξύ λογικής και παραλόγου. Η “προοδευτικότητα” έμεινε μετέωρη με το πραγματοποιημένο άλμα στο κενό. Και φτάσαμε στο…σύνδρομο της προοδευτικότητας και στις γελοίες αντιδράσεις περί σκοταδισμού και κινδύνου της ελεύθερης έκφρασης της Τέχνης, που αντιμάχονται τις άλλες γελοίες αντιδράσεις των εκφραστών ενός αρρωστημένου εθνικισμού και των διαφόρων ζηλωτών, που καθ’ υπερβολήν αντιδρούντες προσβάλλουν από μόνοι τους το θρησκευτικό αίσθημα…
freepen.gr
