Η 20η Νοεμβρίου έχει καθιερωθεί, από τη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ το 1989, ως ημέρα του παιδιού. Η αναγκαστική παιδική εργασία, η παιδική πορνεία, η παιδική βια, η έλλειψη πρόσβασης στην εκπαίδευση, η έλλειψη βασικών αναγκών όπως το νερό και το φαγητό, η προπαγάνδα που συντηρεί διαχωρισμούς και το συναίσθημα της υποταγής, είναι προβλήματα που αντί να μειώνονται γίνονται όλο και πιο έντονα.
Η ημέρα που θέσπισε ο ΟΗΕ δεν είναι τίποτα παραπάνω ....από μια ετήσια κολυμπήθρα του Σιλωάμ όπου εναποθέτουμε τις τύψεις μας και την υποκρισία μας, ξεπλένοντας τις "αμαρτίες" μας γι' αυτήν την πραγματικότητα, με την απάθεια μας (παθητική στάση) και τον τρόπο ζωής μας (ενεργητική στάση). Και του χρόνου πάλι τα ίδια.
Την ίδια στιγμή η ανταλλαγή θανάτου στην λωρίδα της Γάζας φουντώνει ξανά. Και θύματα αυτής της διαμάχης είναι κυρίως παιδιά. Οι διατάξεις του ΟΗΕ περί προστασίας αμάχων πληθυσμών και προστασίας του παιδιού σαν να μην υπήρξαν ποτέ.
Μια κοινωνία διχασμένη στα δύο. Από τη μια τα παιδάκια που έχουν χάσει ζωτικά τους μέλη από βομβαρδισμούς αλλά δεν έχουν χάσει τη δύναμη για ζωή, και από την άλλη ο δυτικός μπόμπιρας θεατής, προστατευμένος (;) στην κούνια - κλουβί του.
Η εικόνα του Ισραήλ για τους τρομοκράτες είναι προφανώς αυτή.
Γιατί ο κόσμος δεν μπορεί να καταλάβει ότι η Άννα Φρανκ...
...είναι το ίδιο παιδάκι με αυτό που πληγώθηκε στην Παλαιστίνη από τυφλές επιθέσεις.
Και τα υπόλοιπα που βρίσκονται σε κίνδυνο ανά πάσα ώρα και στιγμή.
Στην πραγματικότητα, η αναίτια βία σε βάρος παιδιών είναι μία. Είναι Τρομοκρατία. Είναι συμπεριφορά που δεν ταιριάζει στην ανθρωπότητα. Επομένως, το πρόβλημα είναι κοινό.
Η ειρήνη είναι εφικτή μόνο αν αλλάξουμε αντιλήψεις. Ειδάλλως...
Κι ας μην ξεχνάμε ότι αυτή είναι μόνο μία όψη της βίας. Η άμεση. Έμμεσα θύτες είμαστε όλοι. Με τον τρόπο ζωής μας. Με το σύστημα το οποίο συντηρούμε και διαιωνίζουμε. Με την αδιαφορία μας.
by Alejandro
