Όλοι μας, ιδίως όμως όσοι ανησυχούν για τη “διάχυτη ανομία”, επικαλούνται τη “συνταγματική τάξη” και πασχίζουν για την “ευρωπαϊκή προοπτική”, γνωρίζουν ορισμένα βασικά: Ότι η κράτηση σε κρατητήρια αστυνομικού τμήματος δεν μπορεί να υπερβαίνει τις 48 ώρες.
Ότι ο σεβασμός και... η προστασία της αξίας του ανθρώπου αποτελούν την πρωταρχική υποχρέωση της Πολιτείας και ότι όλοι όσοι βρίσκονται στην ελληνική επικράτεια απολαμβάνουν την απόλυτη προστασία της ζωής, της τιμής και της ελευθερίας τους, χωρίς διάκριση (αρ. 2 και 5 του Συντάγματος). Του Δημοσθένη Παπαδάτου-Αναγνωστόπουλου.
Ότι τα ίδια προβλέπουν η Ευρωπαϊκή Σύμβαση των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου και μια γενικώς ανθρωπιστική αντίληψη που αποτελεί, υποτίθεται, κοινό τόπο στο δυτικό κόσμο. Είναι λοιπόν περιττό να εξηγήσει κανείς γιατί η κράτηση μέχρι και 18 μήνες, σε κρατητήρια περιορισμένης χωρητικότητας, χωρίς φυσικό φως, εξαερισμό και προαύλιο χώρο, χωρίς ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, είδη προσωπικής υγιενής, επικοινωνία με τον έξω κόσμο και νομική κάλυψη, είναι εκτός οποιουδήποτε νομικού/συνταγματικού, πολλώ δε μάλλον “ανθρωπιστικού” πλαισίου.
Αν όμως είναι όντως περιττό, τότε γιατί δεν παρεμβαίνει η Δικαιοσύνη; Αν έχουμε μπροστά μας μια παράνομη, αντισυνταγματική πρακτική, καταχρηστική (εφ” όσον η κράτηση συνιστά εξαιρετικό μέτρο) και αναποτελεσματική (εφ” όσον όσοι κρατούνται δεν μπορούν πρακτικά να απελαθούν), τότε γιατί το υπουργείο Προστασίας του Πολίτη αγνοεί τον ΣΥΡΙΖΑ, τις εγχώριες οργανώσεις και τους διεθνείς οργανισμούς που το επισημαίνουν;
Γιατί ο κ. Δένδιας απαξιώνει τον κοινοβουλευτικό έλεγχο, παραθέτοντας σε σελίδες επί σελίδων τους νόμους που η πολιτική του παραβιάζει; Και, κυρίως, ενώ αυτή η έκρυθμη κατάσταση είναι εν γνώσει της κυβέρνησης εδώ και χρόνια (από τις υπηρεσιακές εκθέσεις, την αντιπολίτευση, τις αναφορές μη κυβερνητικών οργανώσεων και τις εκθέσεις διεθνών οργανισμών -πρόσφατα δε και από την ΠΟΑΣΥ), τότε γιατί η ίδια επιμένει στις μαζικές συλλήψεις του “Ξένιου Δία” που έχουν οξύνει ανυπολόγιστα την κρίση;
Είναι απλό: το καθημερινό βασανιστήριο στο οποίο υπόκεινται έλληνες, μετανάστες χωρίς χαρτιά (ή με άδειες που έληξαν λόγω ανεργίας) και πρόσφυγες από εμπόλεμες ζώνες, το αθέατο αίσχος, μια γυναίκα να περνά τη νύχτα κρατούμενη μαζί με άντρες, ξαπλωμένη μπροστά στην είσοδο τουαλέτας ή και όρθια, και ένας άνδρας με κομμένο πόδι να κοιμάται σε τσιμεντένιο κρεβάτι και να πίνει με τις χούφτες νερό, είναι το διαπραγματευτικό χαρτί της κυβέρνησης απέναντι στην Ευρωπαϊκή Ένωση: “αντί να μας ρίχνετε καταδίκες και να μας κάνετε συστάσεις, αναλάβετε βάρη”. Το διαρκές έγκλημα της κράτησης, που εξωθεί ανθρώπους στην αυτοκτονία (όπως έγινε στα Γρεβενά και την Κοζάνη), σε τραυματισμούς και απεργίες πείνας που καταστέλλονται βίαια, είναι μια διεστραμμένη άσκηση κρατικής κυριαρχίας και εθνικής υπερηφάνειας: (“επιβάλλουμε την τάξη, ελέγχουμε τα σύνορά μας, δεν θα μας πει η Ευρώπη τι θα κάνουμε”), συνώνυμη της κρατικής ασυδοσίας. Ένα μήνυμα που απευθύνεται προς τα έξω (την Ευρωπαϊκή Ένωση και την Τουρκία), αλλά αφορά τους μέσα – και όχι μόνο τους ξένους. Μια υπόμνηση ότι οι αφηγήσεις του Πρίμο Λέβι και των άλλων της στρατοπεδικής λογοτεχνίας δεν αφορούν μόνο το εκεί και το τότε, και ταυτόχρονα μια επιβεβαίωση: ότι δεν είναι η Χρυσή Αυγή αυτή που υποκαθιστά το κράτος, όπως άστοχα ισχυρίζονται ορισμένοι, αλλά ο κρατικός μηχανισμός που, υιοθετώντας de facto το δόγμα “αυτοί δεν είναι άνθρωποι”, μετατρέπεται σε θερμοκοιτίδα του φασισμού, διευρύνοντας έτσι το πεδίο κινήσεων της Χρυσής Αυγής.
Κάθε χυδαία δήλωση και κάθε θεαματική κίνηση των νεοναζί εξαπλώνεται ταχύτατα, χάρη στα ΜΜΕ και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης: δεν συμβαίνει το ίδιο με το “κοινότοπο κακό” που υλοποιούν οι κρατικοί μηχανισμοί. Αυτό, όσο αποτρόπαιο κι αν είναι, δεν έχει τίποτα το θεαματικό. Και κάπως έτσι, αν το ευρύ κοινό μαθαίνει πού και πού κανένα νέο για το διαρκές κρατικό έγκλημα της κράτησης, αυτό είναι τα άθλια ψέματα του χορηγού επικοινωνίας της Χρυσής Αυγής: της εφημερίδας που μοιράζει εκπτωτικά κουπόνια σε έλληνες φτωχούς, για να τους πείσει ότι οι ξένοι φτωχοί ζουν σε πολυτελείς σουίτες σε βάρος του έλληνα φορολογούμενου. Κι όμως, σύμφωνα με απάντηση του ίδιου του κ. Δένδια σε βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ (23.8.2012), το περσινό Ετήσιο Πρόγραμμα προέβλεπε για την Ελλάδα 60 εκ. ευρώ, το 75% των οποίων προερχόταν από ευρωπαϊκούς πόρους. Το υπουργείο θα διέθετε ένα σημαντικό ποσό στην “πλήρη εναρμόνιση με τα ευρωπαϊκά πρότυπα”: τα αποτελέσματα είναι αυτά που ξέρουμε. Το χειρότερο: ενώ πολλά προγράμματα λήγουν ή έχουν ήδη λήξει, ενώ δηλαδή πρόκειται να επιδεινωθεί μια ήδη ζοφερή κατάσταση, το υπουργείο που ευθύνεται για το διαρκές έγκλημα, ζητά (και θα διαχειριστεί τελικά) και το προσφυγικό…
Όλοι, ιδίως όμως όσοι ανησυχούν για την “ανομία”, επικαλούνται το Σύνταγμα και ορκίζονται στον ευρωπαϊσμό τους, τα γνωρίζουν αυτά. Η χτεσινή αναφορά του ΣΥΡΙΖΑ στους κ.κ. Αθανασίου και Δένδια, και σήμερα στον Άρειο Πάγο, τα υπενθυμίζει. Υπενθυμίζει ταυτόχρονα ότι η πρόθυμη ανταπόκριση των κυβερνώντων στο σαδιστικό οικονομικό δόγμα “της Ευρώπης” είναι εξίσου εγκληματική με την εθνοπαράφρονα ιδέα “αντιστεκόμαστε στην Ευρώπη – γεμίζουμε την Ελλάδα Γκουαντάναμο”. Εγκληματική, και ταυτόχρονα “ορθολογική” μέσα στον ανορθολογισμό της, αφού καθιερώνει το πρότυπο ελέγχου και τιμωρίας της περιττής εργασίας, το ενδεχόμενο μέλλον όσων ακόμα νιώθουν τη μοίρα των ξένων ξένη.
Πηγή:tvxs.gr
