Του Θανάση Νικολαΐδη
ΠΑΛΙΟ το θέμα, χρονίζον το πρόβλημα κι ας ήταν πετυχημένος ο θεσμός των «Πανελλαδικών» με τους εναλλασσόμενους όρους «Πανελλήνιες», «Γενικές»...Πετυχημένος για το αδιάβλητο και τη βαθμολόγηση, ωστόσο, η εστίαση σε ένα τρίωρο εξέτασης δεν συνιστά μεσοσταθμική απεικόνιση των ικανοτήτων του/της υποψηφίου.
ΑΝΤΕΞΑΝ στο χρόνο, δίνοντας ...«πράσινο» σε στρατιές αποφοίτων, με τις χιλιάδες αποστηθισμένες σελίδες. «Δεν σου’ μαθαν να σκέφτεσαι; Αποστήθισέ το. Δεν προλαβαίνεις την ύλη; Στρίμωξέ την στο (κουρασμένο) μυαλό. Απομνημόνευσε όσο αντέξεις κι ύστερα πάτα το κουμπί της «μηχανι(στι)κής υποστήριξης, σαν έρθει η ώρα της δοκιμασίας.
ΚΙ ύστερα; Με το «καλωσόρισες» του φοιτητή/τριας, σε προλαβαίνουν διαφωτιστές, σε παραλαμβάνει το…κόμμα και η συνέχεια στον «αγώνα». Με το χαρτομάνι στα πέριξ του "ναού της γνώσης» και τη γνώση στα άδεια αμφιθέατρα.
ΠΡΟΘΑΛΑΜΟΣ το λύκειο για Πανεπιστήμιο της «μεταφοράς μεταφερόμενων μαθημάτων» και της κομματικής διαπάλης. Βροχή τα πτυχία. Εύκολα, ανώδυνα και προς δόξαν του…κομπιούτερ. Αυτό «σκέφτεται» α.α. (αντ’ αυτού), με τον χρήστη να αγνοεί βασικές έννοιες των σπουδών του. Το παιδί (σπουδαστής κάθε βαθμίδας) πατάει κουμπιά και «λύνει» προβλήματα, με το ταλέντο του απλωμένο στο Ιντερνέτ.
ΚΙ ύστερα; «Επιστήμονες» πλέον, με…ολίγον μέσον καταλαμβάνουν θέσεις και πόστα, κλέβοντας το δίκιο των ικανών και προικισμένων. Έτσι δομήθηκε η ελληνική επιστημονική κοινότητα και δεν μιλάμε για τους λίγους και ικανούς. Για τη «μάζα» μιλάμε, πολτοποιημένη σε μια μηχανή παραγωγής ημιμαθών που τους «σώζει» το κομπιούτερ. Τα «μυαλά» «απάγονται», συνήθως, είτε αποχωρούν για ακαδημαϊκή καριέρα στην αλλοδαπή.
ΗΡΘΕ το πλήρωμα του χρόνου, αφού μετρήθηκε η επιστημοσύνη των χιλιάδων αποστηθισμένων σελίδων σε μυαλά βασανιζόμενων υποψηφίων και κάτι (ίσως) πάει ν’ αλλάξει. Τέλος η «καθοριστική» 3/ωρη δοκιμασία στις «Πανελλαδικές», λιγότερα τα μαθήματα και θα μετράει ο βαθμός των τριών τάξεων του λυκείου. Εμείς θα προτείναμε να μετρούν οι επιδόσεις σε ΟΛΑ τα μαθήματα, ακόμα απ’ το νηπιαγωγείο. Για ένα διαρκές κίνητρο του μαθητή για το καλύτερο.
ΕΙΜΑΣΤΕ αισιόδοξοι ακόμα και ταυτόχρονα επιφυλακτικοί. Γιατί; Γιατί στην Ελλάδα της κομπίνας και της αρπαχτής, της μίζας και της προμήθειας, ο μαθητέμπορας του δημοσίου που οργίαζε στο παράνομο ιδιαίτερο θα επεκτείνει τη δράση του. Με ιδιαίτερο σε ΟΛΑ τα μαθήματα, «πουλώντας» τον βαθμό. Θα χρηματίζεται εμμέσως (όπως πάντα), με την ΟΛΜΕ να σιωπά για τους παραπάνω ολετήρες της δημόσιας εκπαίδευσης. Αν έλεγε και καμιάν αλήθεια (πως οι «λειτουργοί» κατάντησαν χυδαίοι οικονομισάριοι με «μαύρα» απ’ το πορτοφόλι του γονιού), θα’ χε τον κόσμο με το μέρος της, δεν θα τους κοιτούσε αδιάφορα.
