Του Θανάση Νικολαΐδη
ΜΙΑ απ’ τις πολλές, μια μάνα μοναδική. Στην πιο δύσκολη ώρα και με τον Αλέξανδρό της στην εντατική. Εκείνη πονάει πραγματικά-για τους άλλους «ξένος πόνος ξέγδαρμα»-κι ακόμα να το χωνέψουμε πως υπάρχουν σύγχρονες ηρωίδες. Διαβάσαμε τη ...σκέψη της μέσα απ’ τα λόγια της, ζυγιάσαμε το κουράγιο της, δεν βρήκαμε μέτρο να μετρήσουμε τον ηρωισμό της. Κι απόμεινε το μήνυμα. Το ‘στειλε για όλους μας, πανελλήνια, παγκόσμια κι ήταν συγκλονιστικό.
ΝΑ πάμε στους τριγύρω. Πολιτικούς που «συγκλονίστηκαν». Φιλιώθηκαν προσωρινά, για να εκφράσουν τη λύπη και την ανησυχία τους. Μη μας προκύψει…διχασμός κι ανοίξουν δρόμοι για μείζονα φαγωμάρα, εξελιχθεί δραματικά η κατάσταση και οδηγηθούμε σε (νέο) εμφύλιο. Και; Θα χάσουν ό,τι με όνειρα κατέκτησαν και δεν τ’ αφήνουν σε άλλους. Μη πάει το κόμμα στον πάτο (αγωνιά και αγωνίζεται ο κ. Τζαμτζής μη πάει το Κόμμα του στο 5%) κι αυτοί στους…ανεπάγγελτους. Οι γνωστοί μας με τα αυτιά κλειστά σε παροτρύνσεις για ενότητα. Την καίρια στιγμή κλείνουν το γόνυ ευλαβικά στις τραγικές μάνες κι ύστερα τέλος η ανακωχή, ξανά διχασμός και φαγωμάρα. Με θεματολόγιο «ψηφοθηρικό», ενίοτε σε θέματα γελοία, φτάνει να φέρνουν ψήφους.
ΝΑ ξαναπάμε στη μάνα και το ψυχικό της μεγαλείο. Ξανάνιωσε παρόμοιο πόνο με τον άλλο της γιο που έχασε (στα 28 του) και μόνο το κουράγιο της δεν έχασε. Κι ήταν δίδαγμα ο λόγος της, γροθιά στο στομάχι και αφύπνιση. Μέτρησε όσο χιλιάδες κηρύγματα από άμβωνες κι άλλα τόσα άρθρα δικά σου (και…δικά μου) για ενότητα και δράση μας σαν μια γροθιά.
ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΜΕΝΟΙ απ’ τα λόγια της, κρατούσαμε την ανάσα μας κι άλλοι τα δάκρυά τους. Δεν αποδίδονται με άλλα λόγια, μόνο μεταφράζονται. Με έναν άπειρο θαυμασμό για την ηρωική σύγχρονη ελληνίδα, που θα συνεχίσει την ιστορία της, αν χρειαστεί.
ΕΝΟΤΗΤΑ κι αδελφοσύνη. Σε μέρες κρίσης κρίσιμες κι ανάμεσα σε λύκους. Για να μαραθούν τα αγκάθια στον δύσκολο δρόμο μας.
