του Δημήτρη Λάμπρη
Πάνε, τώρα, τρία χρόνια από τη μέρα που έγιναν οι… συστάσεις. Εμείς, συστηθήκαμε ως «ελληνική κοινωνία». Εκείνη, ως οικονομική κρίση. «Και όχι μόνο», δήλωσε συγχρόνως με νόημα, δίχως, οι περισσότεροι, να καταλάβουν -τότε- τι εννοούσε…
Έκτοτε, οι δύο τους βαδίζουν μαζί, καθημερινά δίπλα-δίπλα, όμως ούτε μια μέρα χέρι-χέρι… Λένε, πως ο έρωτας και το μίσος συμπεριφέρονται συχνά ως «συγκοινωνούντα δοχεία», όμως είναι βέβαιο πως αυτό εδώ το μίσος, δεν πρόκειται ποτέ να μετουσιωθεί σε έρωτα. Κοινωνία και κρίση γνωρίστηκαν, άλλωστε, από πολιτικό-οικονομικό «συνοικέσιο» και οδηγήθηκαν σε έναν αποπνικτικό και αταίριαστο «γάμο», από εκείνους που οι συμβαλλόμενοι, κοιτάζουν με ανυπομονησία την… «κλεψύδρα».
Από τότε, πέρασαν τρία χρόνια. Τρείς Μάηδες, τρία καλοκαίρια και άλλα τόσα Χριστούγεννα… Η ζωή, ωστόσο, μοιάζει να συνεχίζεται. Με άλλους όρους και προτεραιότητες και με πολύ διαφορετικές συνθήκες, όμως συνεχίζεται. Και η ζωή, ως όρος και έννοια δε μπορεί να υπάρξει δίχως τη δημιουργία, τη χαρά και την πρόοδο. Είναι έννοιες και εικόνες που τις εμπεριέχει όχι μόνο νοηματικά, αλλά -προπάντων- ουσιαστικά.
Η κρίση είναι δίπλα μας, γύρω μας, μέσα μας. Όμως δεν είναι η μόνη εικόνα στο «κάδρο» της πραγματικότητας, στο πλάνο της ζωής μας. Όποιος εστιάζει μόνο σε αυτή, χάνει ένα πανέμορφο και άκρως σημαντικό μέρος της πραγματικότητας: εκείνο της προόδου, της εξέλιξης και της δημιουργίας, που έστω και σε δυσμενές περιβάλλον συνεχίζουν να συντελούνται, αλλά και τη χαρά της ζωής που συνεχίζει να υπάρχει και να αντιπαλεύει με το χαμόγελό της την κοινωνική κατάθλιψη.
«Λεφτά» μπορεί να μην… «υπάρχουν», υπάρχουν όμως ήρωες, άνθρωποι απλοί καθημερινοί που δίνουν έμφαση στη δημιουργία, πρόσωπα αισιόδοξα που προσπαθούν να δώσουν χρώμα στο γκρίζο καμβά μιας δύσκολης καθημερινότητας.
Σε μια κοινωνία που ψάχνει απεγνωσμένα για ήρωες, η αλήθεια είναι πως τους ήρωες αυτούς θα τους βρει μονάχα μες τις ίδιες της τις τάξεις.
Οι ήρωες είναι ανάμεσά μας. Ο κάθε καταστηματάρχης που δεν «κατεβάζει ρολά» είναι ένας ήρωας. Ο κάθε επιχειρηματίας που προσπαθεί με «κόντρα άνεμο» και με τα νερά αγριεμένα και θολά, είναι κι εκείνος ένας ήρωας. Ο καταναλωτής που δε διστάζει να δώσει από το υστέρημά του για να κάνει το παιδί του, τη σύντροφό του, την ψυχή του να χαμογελάσουν, επίσης.
Όλοι αυτοί οι «μικροί καπετάνιοι» που δεν πνίγονται στα νερά της κρίσης και δίνουν με την αισιοδοξία τους «αέρα στα πανιά τους» για να ταξιδέψουν σε νέους ορίζοντες, οι ίδιοι αλλά και η πατρίδα τους.
Όλοι περιμένουμε από τους κυβερνώντες μια αντίσταση, μια «επανάσταση» προς τα ευρωπαϊκά κελεύσματα λιτότητας. Αυτή, λοιπόν, την «ανατροπή» που δεν κάνουν εκείνοι, ας την κάνουμε εμείς, οι μικροί καθημερινοί ήρωες. Ο καθένας πίσω από το μαγαζάκι του, την τέχνη του, τις γνώσεις και την επιστήμη του ας δώσει πνοή στην οικονομία, ας βάλει το δικό του λιθαράκι για να γυρίσει επιτέλους ο τόπος σελίδα.
Είμαστε πιο δυνατοί απ’ όσο πιστεύουνε, απ’ όσο πιστεύουμε και οι ίδιοι! Είναι αλήθεια πως τα όριά μας έχουν σπάσει, όμως στη ζωή κάθε φορά που έρχεται κάτι να διαλύσει τα όριά σου, στην πραγματικότητα το ίδιο αυτό αίτιο έρχεται να σου δημιουργήσει νέα, ευρύτερα όρια, κάνοντάς σε πιο δυνατό, ισχυρό και ανθεκτικό.
Ας αναζητήσουμε, λοιπόν, όλοι τον καλό, ευαίσθητο αλλά και ισχυρό μας εαυτό και ας αντιπαραθέσουμε στα μέτρα φθοράς, δράσεις, πρωτοβουλίες και συμπεριφορές αφθαρσίας. Και ας οδηγήσουμε αυτό τον αταίριαστο «γάμο» κοινωνίας και κρίσης εκεί που του αρμόζει, μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας…
*Ο Δημήτρης Λάμπρης είναι δημοσιογράφος.
