Η Ταϊλάνδη είναι ο τρίτος μεγαλύτερος εξαγωγέας θαλασσινών στον κόσμο, όμως οι μεγαλύτερες ποσότητες από τόνους, σαρδέλες, γαρίδες και καλαμάρια που εξάγονται έχουν αλιευθεί από ...θύματα κυκλωμάτων εμπορίας ανθρώπων.
Μετά από δύο χρόνια σκληρής εργασίας σε ένα αλιευτικό σκάφος χωρίς αμοιβή, ο Sai Ko Ko αρρώστησε. «Ο καπετάνιος με κακοποίησε λεκτικά, αλλά εγώ ήμουν πολύ άρρωστος και δε μπορούσα να εργαστώ. Με έριξε κάτω, με έσυρε και με πέταξε στη θάλασσα» γράφει ο δημοσιογράφος Charlie Campbell στο Time.
Ο 21χρονος Sai Ko Ko τελικά σώθηκε από ένα άλλο σκάφος και κατέληξε σε ένα κέντρο μεταναστών της Ινδονησίας.
Αναρίθμητοι άλλοι παράνομοι μετανάστες από τη Βιρμανία, σαν κι αυτόν, έχουν ακόμη χειρότερες εμπειρίες. Πολλοί από αυτούς είναι ακόμη παιδιά, που αναγκάζονται να υπομένουν συνθήκες δουλείας. Και φυσικά, τους καρπούς των κόπων τους απολαμβάνουν ασυναίσθητα άνθρωποι στις ΗΠΑ, την Ευρώπη και αλλού, συνεχίζει ο Campbell στο άρθρο του.
Η Ταϊλάνδη είναι ο τρίτος μεγαλύτερος εξαγωγέας θαλασσινών στον κόσμο. Ο τομέας αυτός αποτιμήθηκε στα 7,3 δισεκατομμύρια δολάρια το 2011 και περίπου το ένα πέμπτο από τις ψαριές καταλήγει σε αμερικανικά πιάτα.
Ωστόσο, η βιομηχανία αυτή βασίζεται σε μεγάλο βαθμό σε θύματα εμπορίας ανθρώπων και καταναγκαστικής εργασίας σε παράνομα σκάφη. Τα θύματα είναι συνήθως από τη Καμπότζη, το Λάος και τη Βιρμανία.
Οι ξυλοδαρμοί και η πείνα είναι συχνό φαινόμενο.
Πριν από μερικές ημέρες η οργάνωση Environmental Justice Foundation (EJF) που εδρεύει στο Λονδίνο δημοσίευσε μια έκθεση με την περιπέτεια του Sai Ko Ko και άλλων σαν κι αυτόν με τίτλο «Slavery at Sea» (Σκλαβιά στη θάλασσα), καλώντας την κυβέρνηση της Ταϊλάνδης, τη διεθνή κοινότητα και τους καταναλωτές να απαιτήσουν την επιβολή συστήματος ιχνηλασιμότητας στα προϊόντα θαλασσινών.
«Οι μετανάστες εργάτες στη βιομηχανία αλιείας της Ταϊλάνδης πολλές φορές διακινούνται παράνομα, υποφέρουν και υπομένουν κακοποιήσεις και πάρα πολύ συχνά στερούνται βασικά ανθρώπινα δικαιώματα» ανέφερε ο εκτελεστικός διευθυντής της EJF, Steve Trent. Ο ίδιος εξαπέλυσε βαρύ κατηγορώ εναντίον της ενδημικής διαφθοράς, της ανεπαρκούς υποστήριξης των θυμάτων, των απαράδεκτων συνθηκών εργασίας και της ανεπαρκούς πολιτικής μετανάστευσης στη χώρα.
Το τελευταίο διάστημα έχουν γίνει αρκετές μεταρρυθμίσεις στη Βιρμανία –επίσημα γνωστή ως Μιανμάρ- καθώς το πρώην κράτος παρίας μεταμορφώνεται σε μια οιονεί δημοκρατία μετά από μισό αιώνα βάναυσης διακυβέρνησης χούντας, σημειώνει ο αρθρογράφος και συνεχίζει: Ωστόσο, η μεγαλύτερη πλειοψηφία των 55 εκατομμυρίων πολιτών της επιβιώνει με λιγότερο από 1 δολάριο την ημέρα, ενώ τα τρία τέταρτα αυτών δεν έχουν ηλεκτρισμό, με αποτέλεσμα οι «υποσχέσεις» για καλά αμειβόμενες θέσεις εργασίας στα γειτονικά κράτη να εξακολουθούν να είναι πολύ δελεαστικές.
Στην Ταϊλάνδη ζουν τώρα περίπου 3 εκατομμύρια μετανάστες από τη Βιρμανία. Πολλοί από αυτούς δε διαθέτουν έγκυρα έγγραφα, πληρώνουν αρκετές εκατοντάδες δολάρια σε διακινητές για να τους περάσουν από τα σύνορα, με την υπόσχεση μιας καλά αμειβόμενης εργασίας με τον ερχομό τους εκεί.
Στην πραγματικότητα, οι μετανάστες πωλούνται σε καπετάνιους αλιευτικών σκαφών με μεγάλο κέρδος και στη συνέχεια αναγκάζονται να δουλέψουν σκληρά για να αποπληρώσουν το «χρέος» τους.
Πολλές φορές στις συμφωνίες δουλείας αυτές εμπλέκονται και υπάλληλοι των αρμόδιων αρχών μετανάστευσης και αστυνόμευσης.
Οι δράστες σπάνια διώκονται.
Πολλοί μετανάστες πωλούνται από καπετάνιο σε καπετάνιο και μπορεί να περάσουν πολλά χρόνια μέχρι να ξαναδούν στεριά. Κοιμούνται στα σκάφη και τους δίνουν περίεργα «κοκτέιλ» αμφεταμινών για να μένουν ξύπνιοι για μέρες.
Φυσικά, λόγω των επικίνδυνων συνθηκών εργασίας, σε συνδυασμό με τις ατελείωτες ώρες δουλειάς τα ατυχήματα είναι συχνό φαινόμενο. Πολλοί από αυτούς αποφασίζουν να πέσουν στη θάλασσα, με κίνδυνο να πεθάνουν, καθώς είναι ο μόνος τρόπος διαφυγής που έχουν.
Βέβαια, ακόμη κι αν διασωθούν ο εφιάλτης δεν τελειώνει.
Ο Aye Ko Ko, 17 ετών, ήταν ένας από τους 14 ανθρώπους που έσωσε ένα αλιευτικό σκάφος. Ο 17χρονος πέρασε τον επόμενο χρόνο σε ένα κέντρο κράτησης. «Κανείς δε μας βοηθά» είπε τον Ιανουάριο στην οργάνωση EJF. «Δεν έρχονται να μας δουν οργανώσεις, όπως γινόταν παλιά. Ορισμένοι έχουν κουραστεί από όλο αυτό και απλά θέλουν να γυρίσουν στο σπίτι τους».
Η υπεραλίευση έχει επιδεινώσει φυσικά το πρόβλημα. Πίσω στο 1961 οι ψαράδες στον Κόλπο της Ταϊλάνδης έπιαναν 300 κιλά ψάρια σε μια ώρα. Μισό αιώνα μετά, μετά δυσκολίας πιάνουν πια 25 κιλά ψάρια την ώρα, αναφέρει η Greenpeace.
Η πτώση των κερδών οδηγεί κατά συνέπεια στη ζήτηση φθηνότερων εργατικών χεριών.
Σύμφωνα με τη Διεθνή Οργάνωση Εργασίας, την περασμένη χρονιά ο κλάδος της αλιείας της Ταϊλάνδης είχε ένα έλλειμμα 50.000 εργαζομένων, «ταυτόχρονα αιτία και αποτέλεσμα των καταχρηστικών εργασιακών πρακτικών που συντελούνται σε αυτόν τον τομέα».
Η κυβέρνηση της χώρας ισχυρίζεται ότι εργάζεται επάνω στα ζητήματα αυτά. Ο αναπληρωτής μόνιμος γραμματέας του υπουργείου Εργασίας, Boontharik Samiti, είχε πει στο Associated Press ότι «όλες οι υπηρεσίες κάνουν προσπάθεια να αποφευχθεί αυτό το πρόβλημα». Ωστόσο, σύμφωνα με την ετήσια έκθεση «Trafficking in Persons Report» του Στέιτ Ντιπάρτμεντ παρατηρείται έλλειψη προόδου στα ζητήματα εμπορίας ανθρώπων στην Ταϊλάνδη και αυτό θα μπορούσε να έχει ως αποτέλεσμα την επιβολή περιορισμών στις εισαγωγές ψαριών.
Σύμφωνα με τον Andy Hall, ειδικό σε θέματα εργασίας μεταναστών στην Ταϊλάνδη και τη Βιρμανία, ο οποίος μίλησε στο Time «οι καταναλωτές κρατούν στα χέρια τους τη λύση».
«Οι άνθρωποι εξακολουθούν να αγοράζουν ψάρια με προέλευση από την Ταϊλάνδη και επομένως δεν υπάρχει κίνητρο να γίνει κάτι σοβαρά για να αντιμετωπιστεί αυτή η κατάσταση» είπε προσθέτοντας ότι «τα μέσα επιβολής του νόμου που έχει στη διάθεσή της η Ταϊλάνδη είναι ελάχιστα συγκριτικά με το μέγεθος του προβλήματος».
«Ο μέσος καταναλωτής στη Δύση δεν ενδιαφέρεται για την προέλευση των προϊόντων που καταναλώνει» κατέληξε.
Και φυσικά, οι διακινητές ανθρώπων βασίζονται ακριβώς επάνω σε αυτήν την απάθεια…
